Vieren-

Al jaren vind ik het fijn om mijn verjaardag in kleine kring te vieren. Wat dat betreft was het vandaag niet anders. Ingrid en Kyara hebben een heerlijke appeltaart voor me gebakken en vanavond hebben ze samen een feestmaal met verse tonijn en Japanse noodles gemaakt. Om meerdere redenen voor mij een feestje van waarde. Maar toch is dit jaar anders. Dit jaar werd de dierbare rust op mijn verjaardag verstoord door stilte.

In amper een week tijd is Nederland volledig tot stilstand gekomen. Door iets waarvan iedereen weet dat het er is, maar niemand kan het zien. Als in een slechte horrorfilm. Of Nobelprijswinnend boek. Adembenemend vond ik “Stad der blinden” van José Saramago toen ik het een jaar of tien geleden las. En beklemmend. Maar nu pas begin het boek te begrijpen waarom het boek zo beklemt.

Ieder drama kent ook vreugde (Cruijff hertaalde het in joviaal Jip en Janneke-taal). En het is waar, want door het voorportaal van het zwartste zwart prikken stipjes van het witste wit als sneeuwklokjes die een nieuwe lente aankondigen.

Mijn hart springt op als ik weer een nieuw spontaan en onbaatzuchtig initiatief lees om de medemens te helpen. Het is hartverwarmend om te zien hoe creativiteit wordt ingezet voor verbinding. Hoeveel mooie dingen er tegelijkertijd in de wereld aan het gebeuren zijn. Kleine dingen als een mens die voor een ander mens een boodschapje doet. Of grote dingen wanneer mensen hun eigen leven in de waagschaal stellen om te kunnen zorgen. Met wilskracht en creativiteit komen talloze nieuwe initiatieven voor verbinding tot leven. Laten we hopen dat straks, als corona een herinnering is geworden, de wereld doordraait in herwonnen besef dat verbinding met elkaar meer waarde toevoegt dan een onzinnig grote voorraad toiletpapier.

Zou dat geen mooi kado zijn bij aanvang van mijn vijfenvijftigste levensjaar?

-vijftig…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *