Auteur: admin

| | | |

Samen (g)aan voor 2021!

“UIT”. Het voelt als lang geleden dat het een ander woord voor “uitgaan” betekende. Naar een concert, theater, restaurant of café. In 2020 ging er die betekenis gaande weg letterlijk “uit”.

In een zonovergoten Alkmaar op de eerste dag van 2021 genieten we met gemengde gevoelens van het Wiener Philharmoniker, dat onder leiding van Riccardo Muti op briljante, maar ook vervreemdende wijze het nieuwe jaar historisch muzikaal inluidt. Verbeeld ik het mij, of is “An die Schöne Blaue Donau” dit jaar nét even beeldender, vloeiender, meer bewogen? Of zijn het mijn hersens die muziek dit jaar anders dan andere jaren interpreteert? Tijdens het concert realiseer ik mij dat we dit jaar gelukkig weer samen zullen zingen. Aan zekerheid grenzende hoopvolle verwachting!

Als er iets is dat 2020 ons eens te meer heeft geleerd, dan is het wel het feit dat niets in het leven zeker is. Daarom hoop ik tevens dat we de talloze verworven wijsheden uit 2020 mee zullen nemen naar de jaren die voor ons liggen. Haal alles uit iedere dag die ons gegeven is. Tel je zegeningen, geniet van de grootse momenten, maar realiseer je dat die alleen maar glans krijgen door alle kleine momenten die daaraan vooraf gingen. 

Het is juist de onschatbare waarde van die kleine momenten die ik heb gemist. Ze zijn voor mij veel minder vanzelfsprekend geworden. Een repetitie, per definitie opgebouwd uit fouten maken om te leren en te groeien. Een bijzondere acceptatie en bereidheid tot moeite en inzet om samen iets groters te bereiken. 

Ik ervaar altijd weer met mijn koren. Kleurrijke groepen mensen, allen met een enorme eigen ervaring in het leven, maar op een vast klein momenten in de week steeds weer heel even verbonden met elkaar door hetzelfde doel. Verbonden in de wetenschap dat je alleen samen verder komt. Dat zit niet alleen in de techniek van het repeteren. Het zijn ook de begroetingen bij binnenkomst en het afscheid bij vertrek. Het contact in berichtjes en mailtjes tussendoor. En zelfs in de spanningsboogdoorbrekende opmerkingen tijdens een repetitie, meestal hulpvaardig bedoeld, soms liefdevol opbouwend ervaren, soms ook als irritatie geïnterpreteerd, maar uiteindelijk altijd bijdragend aan de groei van het grotere samen. De bereidheid om met elkaar de onderlinge verbinding te laten groeien.
Maar veel belangrijker is je te realiseren dat al die elementen ook weer een onderdeel zijn van kleine momenten om aan iets nóg groters bij te dragen: glans en verdieping van je leven. Investeren in een koor om persoonlijk te groeien. Investeren in je persoonlijke groei om als relatie te groeien en de maatschappij te voeden.

Aandacht voor de kleine momenten als krachtig fundament voor onze kwetsbare samenleving. 

Nooit eerder heb ik me zo gerealiseerd waarom ieder van mijn koren -ongeacht grootte of niveau- zo belangrijk voor mij wa. Tot het abrupt wegviel en stilte heerste. Wij zijn privé in de gelukkige omstandigheid dat de wegvallende inkomsten uit mijn professionele activiteiten als koordirigent opgevangen zijn door andere inkomsten. Ik ken collega’s die het heel veel zwaarder hebben. Maar misschien ervaar ik juist daarom wel zo sterk dat de leegte die ik in deze bijzondere tijd ervaar helemaal niets te maken heeft met financiële (on)zekerheden. Het is een puur gemis van de verrijkende verbinding met muziek als middel. Het maakt mij tot wie ik ben en ik ervaar het als een voorrecht dat muziek zo’n wezenlijk deel van mijn leven is. 

Juist dát bewustzijn en inzicht is voor mij de grote winst van een jaar dat we nog heel lang zullen heugen als een van de mijlpalen in uitrollende geschiedenis. Ik sluit graag af met de woorden die Riccardo Muti zojuist uitsprak na afloop van het Nieuwjaarsconcert van de Wiener Philharmoniker: “Muziek is een missie die de samenleving beter maakt”. 

Ik kijk er naar uit om in het jaar dat voor ons ligt schakelaar voor schakelaar weer op “AAN” te kunnen zetten. Elkaar weer zien met het vooruitzicht dat we talloze knuffels, contact en verbinding met elkaar -fysiek, emotioneel én muzikaal- in gaan halen.

Eindelijk weer samen kunnen zingen (hou GO! Opera, Vocaal Verhaal en Vestival Vocaal in de gaten!). Samen kunnen koken (hou BBQ 52 – The Cooking Conductor in de gaten!). Samen kunnen leven!

Tot die tijd: wees je bewust van alle kleine momenten die we ook dan weer met ons mee zullen nemen.

Gelukkig Nieuwjaar!


Roy Voogd

Post Scriptum
De volledige tekst van de Nieuwjaarsboodschap van Riccardo Muti was:

“Musicians have flowers in their weapons, that is hope, joy, peace, brotherhood and love with a capital L. Music is not just entertainment and a profession, but a MISSION to make society better. Health is the most important thing but also the health of the mind, and music helps. A message to politicians: consider culture always as one of the primary elements to have a better society and we can hope for a better year.”

Ik sluit mij daar volledig bij AAN!

Voor het zingen de kerk in!
| | |

Voor het zingen de kerk in!

Helaas, samen zingen is vanwege corona voor onbepaalde tijd verboden. Onderbouwing ontbreekt volledig. Evenals een perspectiefdatum. Als een maatschappelijk voorbehoedsmiddel uit voorzorg verboden.

Het RIVM lijkt daarmee zekerheden af te dwingen bij gebrek aan wetenschappelijke kennis over het besmettingsgevaar van zingen. Geloof dat het kan prevaleert boven aangetoond resultaat van het uiterst lage aantal voorvallen binnen de koorsector. Het kabinet heeft dat standpunt nu ook overgenomen.

Geloof in wetenschap. Ik had daar zelf altijd een heel andere beleving bij. Moedeloos wordt je ervan, toch volgen we als makke agnus rex.

Maar hoop doet leven en gelukkig is er toch nog een mogelijkheid om samen te kunnen zingen: vanwege grondwettelijke scheiding van kerk en staat heeft het geloof van het RIVM geen invloed op religieuze overtuiging.

En dus is zingen in de kerk gewoon toegestaan, daar zullen ze in Kampen blij mee zijn! We kunnen de komende maanden gewoon op zondag naar de kerk, want daar mag samen zingen nog gewoon. Gloria, in Excelsis Deo.

Maar, als zingen als religieuze verworvenheid wel mag, dan kunnen we toch ook de oude dagelijkse mis weer invoeren? Korte metten maken, dat wel, maar op schappelijker momenten van de dag kunnen dan in ieder geval dagelijks onze dosis gelukshormoon aanmaken en sociale verbinding in stand houden. En eenzaamheid verdrijven. Want dat maakt nu al meer kapot dan ons lief is.

Voor het zingen de kerk in dus. Als voorbehoedsmiddel om ons welzijn te behouden. Met een heuse ongecontroleerde climax “Gloria, in den Hó-hó-ge…!”

Meer informatie:
– Amateurkoren mogen nog niet samen zingen
– Coronavirus en regels voor zingen en zangkoren

Inzicht in zicht
|

Inzicht in zicht

De coronacrisis gooit heel veel roet in het eten van ontwikkelingen die heel langzaamaan het culturele verenigingsleven juist weer nieuwe impulsen ging geven. Vanuit Koornetwerk Nederland zitten we in de voorhoede van die lobby en zijn we vanuit de (amateur)koorsector sinds eind vorig jaar voor het eerst (!) in direct overleg met de minister en haar ministerie.

Toen ik zo’n vijf jaar geleden mijn blog schreef “Zingen als een voetballer” was ik verpletterd dat het bizarre getal van 1,7 miljoen samenzingende Nederlanders als resultaat van gedegen Europees onderzoek in dat jaar eigenlijk nergens opgepakt werd. Gelukkig is dat inmiddels wel veranderd. Inderdaad, 42% meer dan de voetbalsector, maar met economisch minder direct tastbaar resultaat. Net zo onzichtbaar als onze helden in de kunst. Vraag een willekeurig Nederlander 5 namen van profvoetballers te noemen, de meeste mensen komen tot een meervoud. Vraag een willekeurig Nederlander 5 namen te noemen van professionele koorzangers. Oké, drie dan? Twee? Eentje toch wel? Oef.

Natuurlijk begrijp ik heel goed dat dat komt omdat de Nederlandse koorsector zichzelf decennialang heeft laten liggen. Niet centraal georganiseerd zoals zoveel andere (amateur)sectoren -zoals voetbal- dat wel hebben gedaan. Naar de achtergrond gedrukt omdat kunst een linkse hobby zou zijn. Een luxe en geen noodzaak. Sport heeft dat imago nooit gehad, waardoor sport ook altijd wezenlijk onderdeel is gebleven van opvoeding en scholing. Maar kunst is onder de plak van primaire economische drijfveren altijd veroordeeld tot achterhoede. Ook daarbij speelt zichtbaarheid een grote rol: sport geeft veelal een direct fysiek zichtbaar resultaat, terwijl de groei door kunst vooral in onze onzichtbare hersenen afspeelt…

Dat is jammer, maar ik heb goede hoop dat deze bizarre crisis met een onzichtbare vijand die alleen maar verslagen kan worden door“social distancing” aanleiding kan geven tot nieuwe inzichten over de verbindende waarde van kunst in de maatschappij en de stimulerende werking op de hersenen van de individu.

Gezamenlijk belang uit eigenbelang
En die inzichten beginnen onder meer door je ook als professional te realiseren hoe afhankelijk je bent van omvang en draagvlak van die amateursector. Dat gezamenlijk belang ook eigenbelang is. Dat de samenhang de levensader ervan voedt. Betaald worden in een omgeving die steeds meer in stand gehouden moet worden door duizenden vrijwilligers. In een sector die voor een belangrijk deel betaald wordt door de combinatie van contributies van honderdduizenden leden en belastinggeld.

Dat lijkt heel mooi want het toont zo’n prachtig ”sociaal belang“, maar het kan uiteindelijk ook leiden tot het imago dat kunst dus niets hoeft te kosten. Maar wie wil er nog investeren in iets dat je ook met minimale budgetten kunt stimuleren om nog meer op vrijwillige basis te doen?

Kunst is mensenwerk, per definitie. En iedere ondernemer weet dat mensenwerk het grootste onderdeel vormt van de gemiddelde begroting. Maar blijkbaar niet in de kunsten. Want daar hebben we met z’n allen een imago opgebouwd dat we bereidt zijn onszelf uit te hollen. Het te organiseren is met vrijwilligers. Er onder professionals altijd wel iemand te vinden is die bereidt is onder een normale prijs te zakken, om wat voor reden dan ook. Als je draagvlak dan ook nog steeds minder in staat is om kaf van koren te scheiden, dan is het hellend vlak compleet en betaal je -ook als verplicht zzp- professional- een hoge prijs.

Maar elk nadeel heb z’n voordeel: de coronacrisis biedt een uniek nieuw dal waarin maatschappij en economie weer helemaal herzien zullen worden. Los van elkaar én in samenhang. En als we als kunstenaars van het verleden hebben geleerd, kunnen we dit unieke momentum met alle creatieve en verbindende handen aangrijpen om resultaten uit het verleden niet als garantie voor de toekomst te laten worden.

Ontbering van verbinding maakt de noodzaak tastbaar. Niet laten sloffen nu, lijkt me.

Vieren-

Vieren-

Al jaren vind ik het fijn om mijn verjaardag in kleine kring te vieren. Wat dat betreft was het vandaag niet anders. Ingrid en Kyara hebben een heerlijke appeltaart voor me gebakken en vanavond hebben ze samen een feestmaal met verse tonijn en Japanse noodles gemaakt. Om meerdere redenen voor mij een feestje van waarde. Maar toch is dit jaar anders. Dit jaar werd de dierbare rust op mijn verjaardag verstoord door stilte.

In amper een week tijd is Nederland volledig tot stilstand gekomen. Door iets waarvan iedereen weet dat het er is, maar niemand kan het zien. Als in een slechte horrorfilm. Of Nobelprijswinnend boek. Adembenemend vond ik “Stad der blinden” van José Saramago toen ik het een jaar of tien geleden las. En beklemmend. Maar nu pas begin het boek te begrijpen waarom het boek zo beklemt.

Ieder drama kent ook vreugde (Cruijff hertaalde het in joviaal Jip en Janneke-taal). En het is waar, want door het voorportaal van het zwartste zwart prikken stipjes van het witste wit als sneeuwklokjes die een nieuwe lente aankondigen.

Mijn hart springt op als ik weer een nieuw spontaan en onbaatzuchtig initiatief lees om de medemens te helpen. Het is hartverwarmend om te zien hoe creativiteit wordt ingezet voor verbinding. Hoeveel mooie dingen er tegelijkertijd in de wereld aan het gebeuren zijn. Kleine dingen als een mens die voor een ander mens een boodschapje doet. Of grote dingen wanneer mensen hun eigen leven in de waagschaal stellen om te kunnen zorgen. Met wilskracht en creativiteit komen talloze nieuwe initiatieven voor verbinding tot leven. Laten we hopen dat straks, als corona een herinnering is geworden, de wereld doordraait in herwonnen besef dat verbinding met elkaar meer waarde toevoegt dan een onzinnig grote voorraad toiletpapier.

Zou dat geen mooi kado zijn bij aanvang van mijn vijfenvijftigste levensjaar?

-vijftig…

Als een leeuw wil ik waken…

Als een leeuw wil ik waken…

Als een leeuw wil ik waken… Primair natuurlijk over mijn eigen lieve gezin. Maar ook beschermend over de prachtige waarden die we hier met z’n allen hebben opgebouwd. Voor elkaar en met elkaar. Het besef dat die waarden onder druk komen te staan begint langzaam in te dalen.

Daarom wil ik jou vragen om mee te denken hoe we kunnen voorkomen dat de vier muren die we nu nog als “thuis” ervaren, over een paar weken tot gevangenis verworden. 

En dat is een grotere uitdaging dan je nu wellicht nog denkt. Want dagelijks worden we overrompeld worden door alle veranderingen. We hebben daardoor bijna geen tijd om ons te realiseren wat ons allemaal overkomt. Bovendien hebben we wel vaker een verlof van een paar weken. Dat noemen we vakantie.

Maar als de crisis voortduurt, dan verandert dat drastisch. Dan verandert dat vakantiegevoel in isolement.

En dat wil ik voorkomen door initiatieven te ontwikkelen die er straks voor gaan zorgen dat we verbinding en saamhorigheid blijven voeden. Elkaar op blijven zoeken.

Hoe? Daar wil ik een creatieve denktank voor samenstellen. Om uitvoerbare ideeën te genereren en die uit te zetten in de samenleving. Soms online. Maar zeker ook off-line, met in achtneming van alle richtlijnen die zijn voorgeschreven.

Laten we dat organiseren.

De komende week ga ik mijn hoofd buigen over hoe ik kan helpen om juist straks de uitdagingen het hoofd te kunnen bieden. Ik heb gelukkig veel ervaring, kennis en expertise op diverse gebieden waar niet per se direct fysiek contact voor nodig is. En ik ben creatief. Op mijn persoonlijke website kun je lezen wat ik in kan zetten.

Doe je mee?

Wat kan jij doen? Laat het me weten als je mee wil denken. En doen. En als er voldoende aanmeldingen komen, gaan we aan de slag. Eerst met elkaar denken en brainstormen, maar ook al heel snel doen!

Want de grootste uitdaging ligt nog voor ons.

Daarom nodig ik je uit om met mij in koor te roepen dat we er voor elkaar zijn. Ongeacht onze achtergrond. Ongeacht hoe je kunt of wilt helpen. Meld je aan en laat me weten hoe jij kan helpen!

Meld je aan!

Lekker luchtig tussen en Oud en Nieuw

Als je het Nieuwe Jaar lekker luchtig wilt beginnen, neem dan gerust nog een oliebol. Meel, water, gist en een beetje zout, meer is het niet. Althans, als je de meegebakken lucht niet meetelt. 

Een eigenaardige Hollandse traktatie die vooral rond de jaarwisseling gegeten wordt. Liefst zelf gebakken, van generatie op generatie doorgezet, boordevol traditie. Ingrid heeft inmiddels in onze schoonzoon een waardig oliebollenbakkerspartner in crime gevonden. Het is aandoenlijk om ze samen in de keuken te zien mengen, roeren, kneden, wachten, nog even wachten (het duurt even voor je lucht kunt bakken)… Dan bol voor bol in de gloeiend hete olie scheppen, eruit vissen en op ladingen keukenpapier uit laten druipen.

Zelf ben ik er niet echt dol op, maar net als met pannenkoeken is er toch iets raars mee aan de hand: ze dwingen je om te eten, altijd teveel…

Om het allemaal nog een beetje behapbaar te maken heeft Bistro de Vrolijke Voogd de befaamde familiereceptuur in de loop der tijd af en toe een beetje mogen beïnvloeden. Zo is de grootte van de tennisoliebal inmiddels teruggebracht naar een éénhaps pingpongolieballetje. Meer bakoppervlakte betekent immers meer maillardreactie en dus meer smaak. Recent zijn daar bovendien de hartige ballen bijgekomen. Met kaas, kerry en heel fijn gesneden gerookte spekjes meegebakken. Opgewaardeerde gebakken lucht.

Terwijl de lucht staat te bakken trekt tweeduizendachttien in vlagen van reflectie aan huize Voogd/Stijsiger voorbij. De kracht van overpeinzing is dat de herinnering ruimte krijgt voor reflectie. Bejubelde muzikale hoogtepunten verworden tot nieuw uitgangspunt voor verdere verbetering. Vriendschappen verdiepen als intens verdriet verzacht en uit liefde dwingt tot inzicht om nieuwe doelen te stellen voor vooruitgang.

Zoals gist een onaangenaam kleffe hap meel omtovert tot een wonderlijk krokant en luchtig feestelijk hapje, zo laat op magische wijze tijd onze herinneringen rijzen en ontstaat ruimte voor reflectie. Opdat we kunnen blijven focussen op voorspoed en vooruitgang, wat er ook voorafging.

Benut de Magie van het Nieuwe Jaar. Geef Liefde & Reflectie alle Ruimte in 2019!

v.l.n.r.: Ingrid, Romée, Toon, Roy en Kyara. Helaas dit jaar niet op de foto: Celine, Jesse en Lana.

 

ZZP’er in de muziek: theorie en praktijk

Wie of wat bepaalt de prijs van een dirigent? Het is een vraag die al decennialang koor en dirigent bezighoudt, iedere dirigentenwisseling weer. Onlangs heb ik mij weer eens gewaagd aan een proefdirectie. Niet dat ik om een nieuw koor zit te springen, maar het ging om een koor dat bij mij om de hoek repeteert, ik zou er in 10 minuten heen kunnen wandelen. Een aantrekkelijke gedachte.

Nu ben ik iets meer op de hoogte van landelijke ontwikkelingen dan de gemiddelde dirigent. Als bestuurslid van Koornetwerk Nederland stellen we jaarlijks de dirigententarieven vast. Een advies weliswaar, maar wel gebaseerd op de gedachte dat een dirigent een professional is met expertise, verantwoordelijkheid en visie. Een vak dus dat je niet alleen voor jezelf serieus zou moeten nemen. Ook als koor draag je bij aan de kwaliteit van de Nederlandse koorwereld als je je dirigent als beroepsmusicus serieus neemt. Een verantwoordelijkheid die alleen werkt als je die gezamenlijk serieus neemt.

De proefdirectie verliep prima. Ik had een uur: inzingen, een stuk waarvan de noten bekend waren en een nieuw stuk om noten te studeren. Bij het inzingen werd al direct duidelijk dat ik de zangers veel te brengen had. Zowel vocaaltechnisch als op muzikaal niveau. De chemie over en weer was goed, het werd een zeer leerzaam uurtje.

Ik had de scheidend dirigent al eerder aan het werk gezien en ging er dus al vanuit dat de honorering een punt van onderhandeling zou worden… De volgende dag werd ik gebeld door de penningmeester. Himmelhoch jauchzend over mijn proefdirectie. “We moeten het allen nog even over de prijs hebben. Volgende week zijn er nog twee proefdirecties, maar we zijn nu al zó enthousiast…”

Ik had de dirigenttarieven van Koornetwerk Nederland er uiteraard nog even bijgehaald, maar realiseerde me dat het gat voor een professionele vergoeding veel te groot was. Hun honorering bleek echter zelfs maar op de helft te zitten. Er ging dus water bij de wijn, want dirigeren op loopafstand is nu eenmaal ook erg aantrekkelijk. Maar halvering van een gezonde honorering ging me echt té ver. Ik ging iets boven hun aanbod zitten, niet alleen omdat het met een minimale contributieverhoging opgevangen kon worden, maar ook omdat het echt als een kwaliteitsverbetering ervaren zou worden. “Daar komen we wel uit,” zei de penningmeester nog. Vanuit mijn commerciële achtergrond wist ik dus: er is onderhandelingsruimte.

Een week later werd ik gebeld: de penningmeester. “Een van de andere proefdirecties was ook heel prettig ervaren. Anders dan jij, maar die ander had de hoogte van de honorering van de huidige dirigent geaccepteerd, dus hebben we toch voor haar gekozen.”

Einde oefening, de praktijk wint. Het koor kun je dat natuurlijk niet kwalijk nemen. Die maken terecht gebruik van marktwerking. Bovendien vind ik mijn weg wel. Een vrouwenkoor zó dicht bij huis was ook eigenlijk wel een beetje een gemakskeuze…

Maar dat haalt het probleem niet weg: zolang professionele dirigenten zichzelf niet serieus nemen en zonder onderhandeling bereid blijven om als beroepskracht onderbetaald te worden, zal de branche hen ook nooit als beroepskracht gaan belonen. Helaas overzien veel collega’s de consequenties op de langere termijn niet.

Er is nog veel te doen binnen de beroepsgroep…

Zingen als een voetballer

Zingen als een voetballer

Deze blog is oorspronkelijk geschreven voor Stichting Amateurkoor, een initiatief van Roy Voogd.

In Nederland zingen volgens Europees onderzoek meer dan 1,7 miljoen (!) mensen in naar schatting ruim 20.000 koren. Zingen in een koor is daarmee verreweg de populairste vorm van vrijetijdsbestedingen in Nederland. Tel daarbij op het aantal mensen dat een van de de ontelbare uitvoeringen met enige regelmaat bezoekt en je begint je te realiseren dat het amateurkoor een grotere basis voor draagvlak in de samenleving heeft dan voetbal, om maar eens iets te noemen.

Maar waarom is voetbal zoveel vaker op radio en televisie
en in de media aanwezig dan koormuziek?

Stichting Amateurkoor is een non-profit organisatie, opgericht in 2011 vanuit het inzicht dat de samenwerking in de koorwereld veel te wensen over laat, vooral op regionaal niveau. Hoe zou het het draagvlak voor het amateurkoor er uitzien als de amateurkoorwereld zich zou dúrven (!) profileren zoals de voetbalwereld dat doet?

Naar binnen gericht en niet goed weten hoe je naar buiten treed. Het kenmerkt veel amateurkoren. Mede daarom is het niet verwonderlijk dat heel veel koren moeite hebben om zich staande te houden. Het ledenbestand is door grote maatschappelijke veranderingen voor veel verenigingen steeds lastiger op peil te houden. Subsidies nemen af en de zaal is bij uitvoeringen vaak alleen met heel veel moeite vol te krijgen, waardoor de financiële basis verzwakt. Een vicieuze cirkel waar moeilijk uit te breken is, tenzij…

Een voorbeeld: organiseer een concert met 3 koren uit de eigen regio: je hebt per koor een derde van de kosten, je hoeft maar een derde van het programma te vernieuwen (!) en vanuit de aanhang kun je terugvallen op drie keer zoveel publiek. Bovendien hebt je bij je eigen optreden de échte koorliefhebbers vanuit de andere twee koren in de zaal. Succes verzekerd: zo simpel kan het zijn.

BRUGGEN SLAAN
Maar voor échte oplossingen die de amateurkoorwereld klaar stoomt voor de toekomst zullen we verder moeten kijken. We moeten bruggen slaan met professionele koren. Beleidsmatig en gestructureerd samenwerkingen stimuleren. Verenigingsbesturen met elkaar in contact te brengen om van elkaar te leren. Dirigenten vanuit hun eigen invalshoek met elkaar rond de tafel brengen en inspirerende, nieuwe invalshoeken voor samenwerkingen op gang te brengen.

IMG_9007In 2011 zijn we in Het Gooi begonnen om hier ervaring op te doen. En het werkt. Met zo’n 90 vrijwilligers afkomstig uit de samenwerkende koren -en hun aanhang- organiseren we korenfestivals (40 koren), bestuursbijeenkomsten (44 koren), focusweken (32 koren) gericht op ledenwerving en workshops in samenwerking met onder meer het Groot Omroepkoor. Inmiddels weten koren en dirigenten elkaar steeds beter te vinden. Er ontstaan daadwerkelijk samenwerkingsconcerten van twee of drie koren.

NIEUWE VRIENDSCHAPPEN
Vanuit die basis is nu ook een samenwerking tussen regio’s tot stand gebracht met GO! Opera. In september 2015 is een zeer succesvolle pilot afgerond de regio’s Het Gooi en Zuidwest Friesland een gezamenlijke operaproductie hebben gerealiseerd. Er ontstonden grote projectkoren in beide regio’s die met een professioneel orkest en dito solisten op een een mooi niveau konden presteren. De twee uitvoeringen waren met 1.300 bezoekers volledig uitverkocht. Er zijn nieuwe vriendschapen ontstaan. Maar vanuit de eigen ervaring hebben meerdere deelnemers uit beide regio’s voor de eerste keer een kaartje gekocht voor een uitvoering bij De Nationale Opera, omdat ze zich nu pas écht realiseerden hoe leuk opera is.

Onbekend maakt onbemind. En daar zit ook het belang van de professionele koorwereld in Nederland. Met koren die bij de absolute wereldtop behoren en toch hebben die moeite om hun zalen gevuld te krijgen. Een bizar gegeven als je de getallen uit het begin van dit stuk nog even terughaalt.

Er is dus nog heel veel te doen. Na vijf jaren van pilots wil Stichting Amateurkoor nu graag verder kijken. Nieuwe regio’s helpen en veel, heel veel bruggen slaan. Ons credo voor deze grote uitdaging dan ook onveranderd:

‘Samen Zingen is Samenwerken’. Doet u mee?
Roy Voogd
Stichting Amateurkoor